Begin 1975 kreeg de gemeente Helmond haast om te beginnen met de bouw van de schietbaan: als er in het voorjaar van 1975 gestart zou worden met de bouw, zou het Rijk een deel ( anderhalf miljoen gulden) van de bouwkosten van bijna 2 miljoen gulden vergoeden of financieren.

Op het moment dat de gemeente Helmond haar bouwaanvraag indiende, januari 1975, circuleerden er twee tekeningen; de tekening van de oorspronkelijke uitbreiding, tekening A en de tekening van de nieuwste plannen, tekening B.

Zoals gebruikelijk bij de aanvrage van een bouwvergunning, moesten de tekeningen ter inzage worden gelegd en de procedure moest worden aangekondigd in de lokale media.

Een beperkt aantal "bosbewoners", mensen die in de bossen rondom de schietbaan woonden, ging in januari 1975 naar het gemeentehuis van Lieshout om de bouwtekening van de nieuwe schietbaan te bekijken.

De tekeningen die zij te zien kregen waren voor niemand aanleiding bezwaar aan te tekenen tegen de voorgenomen bouwvergunning. Later zouden omwonenden die inzage hadden gekregen in de bouwplannen, verklaren dat aan hen in januari 1975 tekening A werd getoond, de tekening van de eenvoudige schietbaan. Hun stelling werd bevestigd door toenmalig gemeentesecretaris André Knoop.

André Knoop: "Het Schietbaanplan werd ter inzage gelegd, alleen het eigenlijke plan bleef onder het tafelkleed.

De mensen die naar het gemeentehuis kwamen, kregen een plan voor een kleinere schietbaan te zien. De tekening van de kleine schietbaan paste ook uitgevouwen binnen de maten van het loket. De echte tekening was minstens twee keer zo groot en kon je niet door het loket in zijn geheel laten zien."

 

Theo Jansen was één van de bosbewoners in de Lieshoutse Bossen. Hij leverde bovendien kantoorartikelen aan de gemeente en kwam om die reden vaak op het gemeentehuis. "Er lag een schietbaantje waar één of twee keer per jaar de politie met een pistool kwam schieten. er was geen kantine of onderkomen, helemaal niets. Op een gegeven moment, ergens in juni 1975 denk ik, kwam Henk van Ouwerkerk en die vertelde dat achter ons huis en regionale schietbaan kwam. Dat we me een ding, zei hij. Een enorm gebouw. En dat bij ons pal achter. We hebben toen met een aantal "bosbewoners" een actiecomité opgericht "Trek aan de decibel". 

In dat actiecommité zat ook Jacques van de Ven, de zwager van André Knoop. We hebben contact gezocht met advocaat mr Van Wijmen uit Breda. Van Wijmen was destijds ook voorzitter van de Brabantse Milieu Federatie. Hij zou voor ons de gerechtelijke procedure verzorgen. We moesten bezwaar aantekenen tegen de bouwvergunning en tegen de hinderwetvergunning die nog verleend moest worden.

 

De Hinderwetvergunning zou het struikelblok worden. De schietbaan kon alleen in gebruik worden genomen als er ook een hinderwetvergunning was afgegeven. Uit de bescheiden bij de aanvraag bleek de omwonenden pas hoezeer de schietbaan in de bossen zou gaan verstoren. Als het college van B&W op 13 oktober 1975 ondanks protesten toch een Hinderwetvergunning verleent, tekenen de omwonenden verenigd  in "Trek aan de decibel" onmiddelijk bezwaar aan bij de Raad van State tegen de Hinderwetvergunning.

 

En dan gebeurt er iets opmerkelijks

Eén jaar(!) nadat de bouwaanvraag ter inzage heeft gelegen, gaat een aantal bewoners opnieuw naar het gemeentehuis om de bouwplannen in te zien. Het tijdstip lijkt bewust te zijn uitgekozen: ze melden zich op de maandagochtend van de eerste maart 1976. Carnavalsmaandag. Vanwege Carnaval is het gemeentehuis gesloten, behalve voor het doen van aangiftes van geboorte en overlijden.

Drie of vier bezwaarmakers constateren bij de hernieuwde inzage dat de tekening (B) die nu getoond wordt, niet de tekening (A) was die een jaar eerder werd getoond.

 

De bewoners spanden een Kort Geding aan bij de rechtbank in Den Bosch tegen de gemeente Helmond met als inzet de eis dat de gemeente Helmond geen gebruik mag maken aan de aan haar verleende bouwvergunning. De bouwvergunning was niet rechtmatig verleend, stelden de bewoners. De oorspronkelijke bouwaanvraag die ter inzage lag (tekening A) toonde een gebouw met een inhoud van 800m3. Op de nieuwe tekening (B) bleek het te gaan om een gebouw dat ruim drie maal zo groot is als die van de eerste tekening. Die nieuwe tekening (B) droeg bovendien een datum van na de ter visie legging. Behalve dat er een verkeerde tekening ter inzage had gelegen, claimden de bewoners ook dat er procedurefouten gemaakt waren.

 

Theo Jansen: "Bij de rechtbank zat mr Cremers voor. Cremers vroeg ook hoe het zat met de Hinderwetvergunning. De advocaat van de gemeente zei dat dat allemaal in orde was. Onze advocaat, van Wijmen, viste daarop uit zijn oude boekentas de afwijzing van de Technische Dienst Kring Son. Dit was de bouwtechnisch adviseur van de gemeente Lieshout en zij had in een brief aan de gemeente geschreven mordicus tegen de nieuwe schietbaan te zijn. De baan paste niet in de omgeving, was te groot enzovoorts.

Hoe wij aan die brief kwamen ? Via André Knoop, hij vond dit een openbaar stuk. Toen moesten de twee advocaten bij elkaar komen en Cremers besliste dat de gemeente haar huiswerk over moest doen."

 

In een tussenvonnis nodigde de rechtbank van Den Bosch de bewoners daarbij uit om met nadere bewijzen te komen dat er met de bouwvergunning zou zijn gerommeld.

Theo Jansen:"Meteen na de uitspraak van de rechter ging er een telefoontje naar de gemeente Lieshout om de uitslag door te bellen. Van Hout kreeg de uitspraak te horen en is op het gemeentehuis tekeer gegaan. Hij riep alle ambtenaren in de raadzaal bij elkaar en heeft een tirade gehouden. Verschrikkelijk. "En wie heeft die stukken gegeven?" riep hij alsmaar. "Dat heb ik gedaan,"zei Knoop en hij voegde daaraan toe dat het openbare informatie was. Knoop was een aardige mens, heel eerlijk. Hij stond op de nominatie om secretaris te worden. Maar André Knoop werd het gemeentehuis uitgebonjourd en kreeg psychologen op zijn dak. Hij moest ontoerekeningsvatbaar worden verklaard. Knoop moest eruit. Hij heeft er veel van geleden. Zijn hele carriere weg."

André Knoop: "Van Hout dreigde mij met 'als de gemeente verliest, dan bent u uw baan kwijt.'

Het kan verkeren. er hebben zich heftige taferelen afgespeeld in het gemeentehuis. Er werd toen nogal eens met de deuren gegooid.

 

Onderwijl liep ook de procedure bij de Raad van State, aangespannen door de bewoners tegen de verleende hinderwetvergunning. Er lag een advies van directeur generaal Milieuhygiëne van het Ministerie van Volksgezondheid en Milieu om de verleende hinderwetvergunning ten behoeve van de schietbaan alsnog te weigeren. De vrees van de bewoners voor geluidshinder werd hiermee bevestigd. Ook de regionaal Inspecteur van de Volksgezondheid had het college van B&W in een vroeg stadium al geadviseerd zeer voorzichtig om te springen met de verstrekking van een hinderwetvergunning ten behoeve van een schietbaan.

Op 16 november 1976 vernietigde de Raad van State de door B&W verleende hinderwetvergunning.

 

De procedure bij de rechtbank, als het ging om de bouwvergunning en de veronderstelde malversaties, verliep voor de bosbewoners ondertussen minder voorspoedig. Er werd een rits getuigen gehoord en de vraag draaide om welke tekening nu op welk moment door wie aan wie was getoond. Naar het oordeel van de rechtbank waren de omwonenden er niet in geslaagd aan te tonen dat de gemeente fouten gemaakt had met de ter inzage legging van de bouwtekening. Met andere woorden, de gemeente had wel de correcte tekening getoond.

De rechtbank liet zich leiden door de getuigenverklaringen zoals die werden afgelegd door Arnold Aalders, medewerker bij de gemeente, de bezwaarmakers Van Hout en André Knoop. André Knoop was er zeker van dat de verkeerde tekening was getoond en getuigde tegen zijn eigen werkgever, de gemeente. De getuigenis van Knoop werd wel gewaardeerd door de rechtbank, al was het maar dat Knoop door zijn getuigenis zichzelf zwaar in de problemen kon brengen. In feite was Knoop de enige getuige die met zijn getuigenis niets te winnen had.

Op 25 februari 1977 besliste de rechtbank dat toch de juiste tekening getoond was. De uitspraak was in de procedure tegen de schietbaan inmiddels van ondergeschikt belang: door de uitspraak in de Hinderwetvergunning: geschoten kon er niet meer. Maar voor André Knoop betekende de uitspraak dat hij neergezet werd als onbetrouwbaar.

 

Theo Jansen:"Toen we de rechtszaak verloren hadden, was met name André Knoop er kamot van. Niemand begreep het, van Wijmen was verbijsterd. Het kon volgens hem helemaal niet. "Jullie moeten in hoger beroep gaan", zei hij. Maar wij dachten aan de kosten. Alles bij elkaar waren wij al 35000 gulden kwijt. Voor van Wijmen werd het een erekwestie en hij wilde doorgaan, desnoods zonder honorarium. We zijn naar het Gerechtshof gegaan en zijn een jaar later ( in juni 1978) op alle punten in het gelijk gesteld. 

Ik heb toen Leo van Lieshout, de verslaggever van het Helmonds Dagblad gebeld. De uitspraak van de rechtbank, toen we verloren hadden, stond met vette letters in de krant, ik zei tegen van Lieshout:"Je hebt met kapitalen geschreven dat Knoop niet geloofwaardig is, nu wil ik dat je met de allergrootste kapitalen op de voorpagina schrijft dat André Knoop wel geloofwaardig is."Ik wilde eerherstel voor Knoop. "Het Helmonds Dagblad gunde Knoop zijn eerherstel en kopte daags erna: "Hof brengt Lieshoutse ambtenaar eerherstel."

 

De oppositie van Theo Jansen moest worden afgestraft. Binnen het gemeentehuis circuleerde het gerucht dat het André Knoop was die de echte bouwtekening (B)  aan Theo Jansen zou hebben getoond en daarmee de hele kwestie in gang had gezet. Theo Jansen kan zich dit niet herinneren. Theo Jansen: "Ik was leverancier van kantoorbenodigdheden aan de gemeente. Zo leverde ik telmachines, een bureau, dan weer een stoel of een typmachine. Toen ik de procedure had aangespannen, mocht ik niet meer op het gemeentehuis komen. Ik zou op afdelingen zijn geweest waar ik niets te maken had, zo heette het. Maar zo groot was het gemeentehuis nu ook weer niet. De gemeente wilde gewoon niets meer met mij te maken hebben.

Toen was de beer los. Er zijn vragen gesteld aan de Tweede Kamer. De VARA had op de televisie het satirische programma "Hoe bestaat het" en in dat programma werd de kwestie uitvoerig behandeld. Van Hout werd afgemaakt."